اخیراَ کتاب « ادبیات فارسی از عصر جامی تا روزگار ما» از استاد گرانقدر دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی خواندم. کتابی خلاصه و پرمحتوا که نگاهی به پانصد سال اخیر ادبیات فارسی داشته است. البته کتاب سال ها پیش به زبان انگلیسی برای دانشجویان انگلیسی زبان نوشته شده است و در اواخر دهه هفتاد شمسی توسط استاد حجت الله اصیل به فارسی برگردان شده است و توسط نشر نی منتشر شده است.
محمدرضا شفیعی کدکنی با تخلص م.سرشک در سال 1318 در خانواده ای اهل فضل در کدکن از توابع تربیت حیدریه در خراسان به دنیا آمد. وی هرگز به دبستان و دبیرستان نرفت و نزد پدر خود آ میرزا محمد و محمد تقی ادیب نیشابوری از نزدیکانش به فراگیری زبان و ادب عرب پرداخت. وی تا پایان مراحل خارج فقه را نزد سید محمد هادی میلانی خواند. از دانشگاه فردوسی مشهد مدرک کارشناسی در رشته زبان و ادبیات فارسی را گرفت و همچنین دکتری همین رشته را از دانشگاه تهران گرفت. از سال 1348 استاد دانشگاه تهران شده است. استاد بدیع الزمان فروزانفر در برگه استخدام وی نوشته بود: « احترامی است به فضیلت»
در ادامه به گزیده هایی از این کتاب اشاره می کنم:
چهره های استثنایی ادب فارسی عبارتند از: فردوسی، خیام، سنایی، عطار، مولوی، نظامی، خاقانی، سعدی و حافظ
آنان که جامی را خاتم الشعرا نامیده اند مرتکب اشتباهی بزرگ شده اند. شاید درست این باشد که چنین عبارتی را برای حافظ بکار ببریم چنانکه می گویند عصر زرین شعر فارسی با مرگ حافظ به سر آمد، چرا که بعد از حافظ هیچ شاعری هم تراز او پدید نیامده است. اما شاعران بسیاری داشته ایم که بزرگ تر از جامی بوده اند . با هر معیاری صائب بسیار بزرگ تر از جامی است و در روزگار ما بهار به هیچ رو مقامی فروتر از جامی ندارد.
نورالدین عبدالرحمان جامی ( 817- 898 هجری قمری) در جام خراسان به دنیا آمد و در هرات از دنیا رفت. او در هرات به مقام والای ادبی، دینی، عرفانی رسید. بی شک جامی در فضل و شمار آثار علمی در روزگار خود بی همتا بود.